مهدی جان اربعین جدت هم رسید، شیعیان چهل روز است سیاه پوشند و

عزادار و تو عمریست سیاهپوشی و عزادار، می دانم آنقدر بر مصیبت جدت

گریه کرده ای که پلکهایت زخم شده و دلت ریش، میدانم که دلسوخته ی عمه

ات هستی ، می دانم که از فکر اسارت اهلبیت لحظه ای آرام نبودی، می دانم

که فکر رقیه ای و آوارگیش.آقای عزادار و دل غمینم،ما هم عزادار و دل غمینیم.

عزادار جدت و دل غمین عمه ات اما بیش از همه دلتنگیم ، دلتنگ تو که بیایی

و مرهم شوی برایمان. همه ی ما فکر ظهورت آراممان می کند، پس صاحب

العصر و الزمانمان به خون به نا حق ریخته ی حسین و پریشانی عمه ات از پس

پرده غیبت بیرون بیا. ابرهای بی عدالتی آسمان را پوشانده و باران سیاه حق

کُشی بر سرمان باریدن گرفته. بیا تا آسمان از ظهورت آفتابی و آبی شود و

دلهای تنگمان به وسعت دنیا گشوده شود. بیا و عدالت علوی بپا دار ، بیا و

منتقم شو ،منتقم خون مادرت زهرا و جدت حسین،بیا که منتظران از غم دوریت

پیر شدند، بیا و مرهم دلهای زخممان شو.

مهدیا آمدنت دیر شده

بخدا عاشق تو پیر شده

طعنه از بسکه شنیدیم مُردیم

بخدا از غم تو پژمُردیم